سلسله مباحث کوتاه #سلوک_حسینی
🖋دکتر حسین محمدی فام
🔻 مطلب شماره ۱۳
🔰 ابعاد داشتن کربلا / ۱۲
☑️ بعد سیاسی / ۶
📌همانطور که شهادت امام حسین علیهالسلام سیاسی است مجالس عزای امام هم باید سیاسی باشد. به همین جهت حضرت آقا میفرمایند #ما هیئت سکولار نداریم. ⬅️ یعنی هر که به امام (ع) معتقد است به اسلام سیاسی هم باید اعتقاد داشته باشد.
✳️ امام (ره) نیز در سخنرانی ۱۴ آبان ۱۳۵۹ میفرماید:
«زنده نگه داشتن عاشورا یک مسئلۀ بسیار مهم سیاسی – عبادی است، عزاداری کردن برای شهیدی که همه چیز را در راه اسلام داد، یک مسئله سیاسی است، یک مسئله ای است که در پیشبرد انقلاب اثر بسزا دارد. ما #ملت_گریۀ_سیاسی هستیم، ما ملتی هستیم که با همین اشکها سیل جریان میدهیم و سدهایی را که در مقابل اسلام ایستاده است، خرد میکنیم.» (۱)
⬅️ و این یعنی لشکر هیأتها باید لشکر دفاع از اسلام باشد. بیشترین مبارزان دوران انقلاب، جنگ و مدافعان حرم از هیأتیها بودهاند. حتی شعارهایی که در جبههها داده می شد از سبکهای نوحهها برداشته شده بود. هیأت باید شهیدپرور باشد؛ نه صرفاً جایی برای لذت بردن و وقت گذراندن. هیأتی باید به درد مردم جامعه، به درد اسلام و به درد امام زمان (عج) بخورد. مداحی که به دنبال کسب درآمد و شهرت باشد نمیتواند سرباز دین و مدافع جبهه اسلام باشد! نمیتواند شهید تربیت کند! فقط خوانندهای است با تِم مذهبی. سینهزنی که به جای تاثیرپذیری از محتوا و معرفت فقط از سبک و ریتم اثر میگیرد، اهل شهادت نخواهد شد!
✳️ حضرت امام (ره) در این زمینه میفرمایند: «اگر این مجالس عزا و دستجات سینهزنی و نوحهسرایی نبود، ۱۵ خرداد پیش میآمد؟» (۲)
✳️ و باز هم در سخنرانی ۱۴ آبان ۱۳۵۹ اینگونه تأکید میکنند که:
«وقتی یک ملت در ماه محرم، سرتاسر یک مملکت، یک مطلب را میگویند، شما انگیزه این گریه و این اجتماع در مجالس روضه را خیال نکنید که فقط این است که ما گریه کنیم برای سیدالشهدا. نه سیدالشهدا احتیاج به این گریهها دارد و نه این گریهها خودش- فی نفسه- کاری از آن میآید، لکن این مجلسها مردم را همچو مجتمع میکنند و یک وجهه میدهند، سی میلیون، سی و پنج میلیون جمعیت در دو ماه محرّم و خصوصاً دهه عاشورا، یک وجهه، طرف یک راه میروند. اینها را در این ماه محرّم، خطبا و علما در سرتاسر کشور میتوانند بسیج کنند برای یک مسأله. این جنبه سیاسی این مجالس بالاتر از همه جنبههای دیگری که هست. بیخود بعضی از ائمه ما نمیفرمایند که برای من در منابر روضه بخوانند. بیخود نمیگویند ائمه ما به اینکه هر کس که بگرید، بگریاند یا صورت گریه، گریه کردن به خودش [بگیرد] اجرش فلان فلان است. مسأله، مسئله گریه نیست. مسأله، مسئله تباکی نیست. مسأله، مسئله سیاسی است که ائمه ما با همان دید الهی که داشتند، میخواستند که این ملتها را با هم بسیج کنند و یکپارچه کنند از راههای مختلف. اینها را یکپارچه کنند تا آسیبپذیر نباشند. مسائل اسلام، مسائل سیاسی است و سیاستش غلبه دارد بر چیزهای دیگرش.» (۳)
📚منبع
۱ـ صحیفۀ امام، ج ۱۳، ص ۳۲۷
۲ـ صحیفۀ امام، ج ۱۶، ص ۳۴۶
۳ـ صحیفۀ امام، ج ۱۳، ص ۳۲۳
