فضائل حضرت فاطمه(س)/7
برکت نام فاطمه (س)
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند:
«انی سمیت ابنتی فاطمة لان الله عزوجل فطمها وفطم من احبها من النار.»
«من نام دخترم را فاطمه علیها السلام گذاشتم، زیرا خدای – عزوجل – فاطمه علیها السلام و هر کس که او را دوست دارد، از آتش دوزخ دور نگه داشته است.»(1)
امام کاظم علیه السلام می فرمایند:
«لایدخل الفقر بیتا فیه اسم محمد او احمد او علی او الحسن او الحسین او جعفر او طالب او عبدالله او فاطمة من النساء.«
«در خانه‌ای که نام محمد یا احمد یا علی یا حسن یا حسین یا جعفر یا طالب یا عبدالله و یا از میان زنان، فاطمه باشد، فقر [و تنگدستی] وارد نمی‌شود.»(2)
امام صادق علیه السلام به شخصی که نام دخترش را فاطمه گذاشته بود، فرمود:
«اذا سمیتها فاطمة فلا تسبها و لاتلعنها ولاتضربها.»
«حالا که نام او را فاطمه گذاشته‌ای، پس دشنامش مده، نفرینش مکن و کتکش مزن.»(3)
پیامبر اکرم (ص) از حضرت امیرالمؤمنین، علی (ع)درباره حضرت فاطمه زهرا (س) پرسیدند، حضرت پاسخ دادند:
«نعم العون علی طاعة الله.»
«[فاطمه علیها السلام] خوب یاوری در راه اطاعت و بندگی خداست.»(4)
پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند:
« فاطمة اعز البریة علی»
«فاطمه علیها السلام عزیزترین مردم در نزد من است.»(5)
امام صادق علیه السلام می فرمایند:
«فاطمة سیدة نساء العالمین من الاولین والاخرین.»
«فاطمه علیها السلام سرور زنان جهانیان از اولین تا آخرین است.»(6)
📚منبع
(1) عیون اخبار الرضا علیه السلام، شیخ صدوق، ج 2، ص 46
(2) کافی، شیخ کلینی، ج 6، ص 19
(3) کافی، شیخ کلینی، ج 6 ص 48
(4) بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 43، ص 117
(5) الامالی، شیخ مفید، ص 259
(6) معانی الاخبار، شیخ صدوق، ص 107
شیعیان فاطمه عليهاالسلام از آتش دورند
عن رسول الله صلی الله علیه و آله: قال لی… جبرئیل سُمِّيَتْ فِي الْأَرْضِ فَاطِمَةَ لِأَنَّهَا فَطَمَتْ شِيعَتَهَا مِنَ النَّارِ وَ فُطِمَ أَعْدَاؤُهَا عَنْ حُبِّهَا وَ هِيَ فِي السَّمَاءِ الْمَنْصُورَةُ وَ ذَلِكَ قَوْلُ اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ «يَوْمَئِذٍ يَفْرَحُ الْمُؤْمِنُونَ بِنَصْرِ اللَّهِ يَنْصُرُ مَنْ يَشاءُ» يَعْنِي نَصْرَ فَاطِمَةَ لِمُحِبِّيهَا.
پیامبر خدا صلی‌الله‌علیه‌و‌آله در بیان حدیثی طولانی در فضیلت حضرت فاطمه علیهاالسلام می‌فرمایند: «جبرئیل درباره نام‌گذاری فاطمه عليهاسلام به من گفت: در زمین فاطمه علیهاالسلام نامیده شده برای اینکه شیعیان خود را از آتش جدا می‌کند و دشمنان او از دوست داشتن او جدا شده‌اند و در آسمان منصوره نامیده شده و این است مراد از گفته‌ی خدای عزوجل، وَيَومَئذٍ يَفرَحُ المُؤمِنون بِنَصر الله، يَنصُر مَن يَشاء.»
«در روز قیامت اهل ایمان شاد می‌شوند به سبب اینکه خداوند آن‌ها را یاری می‌کند و خداوند هر که را بخواهد یاری می‌کند.
یعنی یاری کردن فاطمه علیهاسلام برای دوستانش.»
📚منبع
سوره روم، آیه ۴ و ۵
معانی الأخبار، شیخ صدوق، صفحه ۳۹۶
تفسیر فرات، فرات کوفی، صفحه ۳۲۱
بحار الانوار، علامه مجلسی، جلد ۴۳، صفحه ۴
فاطمیه مأثور، حجةالاسلام شیخ محسن حنیفی، صفحه ۳۰
اشتقاق نام فاطمه سلام الله علیها از اسم فاطر
كنز جامع الفوائد و تأويل الآيات الظاهرة مُحَمَّدُ بْنُ الْعَبَّاسِ عَنْ أَحْمَدَ بْنِ هَوْذَةَ عَنِ النَّهَاوَنْدِيِّ عَنْ عَبْدِ اللَّهِ بْنِ حَمَّادٍ عَنْ مُحَمَّدِ بْنِ عَبْدِ اللَّهِ عَنْ جَعْفَرِ بْنِ مُحَمَّدٍ عَنْ آبَائِهِ ع قَالَ قَالَ رَسُولُ اللَّهِ صَلَّى اللَّهُ عَلَيْهِ وَ آلِهِ لَيْلَةَ أُسْرِيَ بِي إِلَى السَّمَاءِ صِرْتُ إِلَى سِدْرَةِ الْمُنْتَهَى فَقَالَ لِي جَبْرَئِيلُ تَقَدَّمْ يَا مُحَمَّدُ فَدَنَوْتُ دُنُوَّةً وَ الدُّنُوَّةُ مَدُّ الْبَصَرِ فَرَأَيْتُ نُوراً سَاطِعاً فَخَرَرْتُ لِلَّهِ سَاجِداً فَقَالَ لِي يَا مُحَمَّدُ مَنْ خَلَّفْتَ فِي الْأَرْضِ.
قُلْتُ يَا رَبِّ أَعْدَلَهَا وَ أَصْدَقَهَا وَ أَبَرَّهَا عَلِيَّ بْنَ أَبِي طَالِبٍ وَصِيِّي وَ وَارِثِي وَ خَلِيفَتِي فِي أَهْلِي فَقَالَ لِي أَقْرِئْهُ مِنِّي السَّلَامَ وَ قُلْ لَهُ إِنَّ غَضَبَهُ عِزٌّ وَ رِضَاهُ حُكْمٌ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلَى وَهَبْتُ لِأَخِيكَ اسْماً مِنْ أَسْمَائِي فَسَمَّيْتُهُ عَلِيّاً وَ أَنَا الْعَلِيُّ الْأَعْلَى يَا مُحَمَّدُ إِنِّي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا فَاطِرُ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ وَهَبْتُ لِابْنَتِكَ اسْماً مِنْ أَسْمَائِي فَسَمَّيْتُهَا فَاطِمَةَ وَ أَنَا فَاطِرُ كُلِّ شَيْءٍ يَا مُحَمَّدُ إِنِّي أَنَا اللَّهُ لَا إِلَهَ إِلَّا أَنَا الْحَسَنُ الْبَلَاءِ وَهَبْتُ لِسِبْطَيْكَ اسْمَيْنِ مِنْ أَسْمَائِي فَسَمَّيْتُهُمَا الْحَسَنَ وَ الْحُسَيْنَ وَ أَنَا الْحَسَنُ الْبَلَاءِ.
قَالَ فَلَمَّا حَدَّثَ النَّبِيُّ ص قُرَيْشاً بِهَذَا الْحَدِيثِ قَالَ قَوْمٌ مَا أَوْحَى اللَّهُ إِلَى مُحَمَّدٍ بِشَيْءٍ وَ إِنَّمَا تَكَلَّمَ عَنْ هَوَى نَفْسِهِ فَأَنْزَلَ اللَّهُ تَبَارَكَ وَ تَعَالَى تِبْيَانَ ذَلِكَ وَ النَّجْمِ إِذا هَوى ما ضَلَّ صاحِبُكُمْ وَ ما غَوى إِلَى آخِرِ الْآيَاتِ.
در کنز الفوائد آمده است، امام صادق علیه السلام از پدرانش نقل می‌کند که رسول خدا (صلی الله علیه و آله) فرمودند: «آن شبی که مرا به آسمان می‌بردند، به سدرةالمنتهی رسیدم. جبرئیل به من گفت: ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! جلو بیا، خیلی نزدیک شدم، نور بسیار درخشانی را دیدم. خدا را سجده کردم.»
جبرئیل به من گفت: «ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! چه کسی را در زمین به جای خود گذاشتی؟»
گفتم: «پروردگارا! عادل‌ترین فرد زمین و صادق‌ترین آن و پاک‌ترین آن و امین‌ترین آن علیّ‌بن‌ابی‌طالب (علیه السلام). او جانشین و وارث من است و جانشین من در میان خاندان من است». پس به من گفت: «سلام مرا به او برسان و به او بگو: خشم او عزّت است و رضایت او حکم و فرمان است. ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! من آن خدایی هستم که جز او خدایی نیست؛ همان رفیع الشأن بالا مرتبه.»
«به برادر تو، اسمی از اسم‌های خود را داده‌ام و او را علی (علیه السلام) نامیدم و من خود همان علی اعلی یعنی بلند مرتبه هستم. ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! من آن خداوندی هستم که جز او خدایی نیست. همان آفریننده‌ی آسمان‌ها و زمین.»
«به دختر تو نامی از نامهای خودم را داده‌ام. او را فاطمه (سلام الله علیها) نام نهادم و من خود شکافنده‌ی (فاطر) و آفریننده‌ی همه چیز هستم. ای محمّد (صلی الله علیه و آله)! من همان خدایی هستم که جز او خدایی نیست. همان‌که خوب آزمایش می‌کند.»
«به نوادگان تو، دو اسم از اسم‌های خود را عطا کردم. آن دو را، حسن و حسین (علیها السلام) نامیدم و من خود آن آزمایشگر نیکو (حسن البلاء) هستم.»
حضرت فرمود: «وقتی پیامبر (صلی الله علیه و آله) این حدیث را برای قریش خواند، گروهی گفتند: خداوند، چیزی به محمّد (صلی الله علیه و آله) وحی نکرده است، او از خودش این حرف‌ها را می‌زند. در نتیجه خداوند در بیان آن موضوع این آیات را نازل کرد: و النَّجْمِ إِذَا هَوی، «مَا ضَل صَاحِبُکُمْ و مَا غَوی * و مَا یَنطِقُ عَنِ الهَوی * إِنْ هُو إِلا وحْیٌ یُوحَی * عَلمَهُ شَدِیدُ القُوی.»
📚منبع
بحار الأنوار، علامه مجلسی، الجامعة لدرر أخبار الأئمة الأطهار، ج ۲۴، ص ۳۲۴
فاطمیه مأثور، حجةالاسلام شیخ محسن حنیفی، صفحه ۲۷
