گریه بر امام حسین(ع)/2
عزاداری و توسل هندوها به امام حسین(ع)
سید جلیل، مرحوم دکتر اسماعیل مجاب (دندان ساز) عجایبی از ایام مجاورت در هندوستان که مشاهده کرده بود نقل می‌کرد از آن جمله می‌گفت: عده‌ای از بازرگانان هندو (بت پرست) به حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام معتقد و علاقه‌مندند و برای برکت مال‌شان با آن حضرت مشارکت می‌کنند.
بعضی از آنها روز عاشورا به وسیله شیعیان شربت و فالوده و بستنی درست کرده و خود به حال عزا ایستاده و به عزاداران می‌دهند و بعضی از آنها مبلغی که راجع به آن حضرت است به شیعیان می‌دهند تا در مراکز عزاداری صرف نمایند.
یکی از آنها عادتش این بود که همراه سینه زن‌ها حرکت می‌کرد و با آنها سینه می‌زد.
چون مٌرد بنا به مرسوم مذهبی خودشان بدنش را با آتش سوزانیدند تا تمام بدنش خاکستر شد، جز دست راست و قطعه‌ای از سینه‌اش که آتش آن دو عضو را نسوزانیده بود.
بستگانش آن دو عضو را آوردند نزد قبرستان شیعیان و گفتند این دو قطعه راجع به حسین (علیه‌السلام) شما است. جایی که آتش جهنم که طرف نسبت و قابل مقایسه به آتش دنیا نیست به وسیله حضرت امام حسین علیه‌السلام خاموش و برد و سلام می‌گردد، پس نسوزانیدن آتش ضعیف دنیوی به وسیله آن بزرگوار جای تعجب نیست.
📚منبع
کرامات الحسینیه، شیخ علی میرخلف زاده، ص ۴۷
شهادت امام حسین(ع)، حرارت و گرمای دل مؤمنان
قالَ رَسُولُ اللّهِ صلّى اللّه علیه و آله:
«اِنَّ لِقَتْلِ الْحُسَیْنِ علیه السّلام حَرارَةً فى قُلُوبِ الْمُؤ منینَ لا تَبْرَدُ اَبَداً.»
«براى شهادت حسین علیه‌السلام، حرارت و گرمایى در دل‌هاى مؤمنان است که هرگز سرد و خاموش نمى‌شود.»
📚منبع
جامع احادیث شیعه، سیدحسین بروجردی، ج ۱۲، ص ۵۵۶
عاشورا؛ روز مصیبت و اندوه
قال الرّضا علیه السّلام:
«مَنْ کانَ یَوْمُ عاشورا یَوْمَ مُصیبَتِهِ وَ حُزْنِهِ وَ بُکائِهِ جَعَلَ اللّهُ عَزّوَجَلّ یَوْمَ القیامَةِ یَوْمَ فَرَحِهِ وَ سُرُورِهِ.»
«هر کس که عاشورا، روز مصیبت و اندوه و گریه‌اش باشد، خداوند روز قیامت را براى او روز شادى و سرور قرار مى‌دهد.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص۲۸۴
هر چشمی گریان است؛ مگر چشمی که بر حسین(ع) بگرید
قالَ رسولُ اللّه صلّى اللّه علیه و آله:
«یا فاطِمَةُ! کُلُّ عَیْنٍ باکِیَهٌ یَوْمَ الْقیامَةِ اِلاّ عَیْنٌ بَکَتْ عَلى مُصابِ الْحُسَینِ فَاِنِّها ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعیمِ الْجَنّةِ.»
«فاطمه جان! روز قیامت هر چشمى گریان است؛ مگر چشمى که در مصیبت و عزاى حسین گریسته باشد، که آن چشم در قیامت خندان است و به نعمت‌هاى بهشتى مژده داده مى‌شود.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۹۳
گریه مردان و زنان امّت بر مصائب اهل بیت علیهم‌السلام
رُوِیَ أَنَّهُ لَمَّا أَخْبَرَ النَّبِیُّ صَلَِی الله عَلَیه و آله ابْنَتَهُ فَاطِمَةَ عَلَیها سَلام بِقَتْلِ وَلَدِهَا الْحُسَیْنِ وَ مَا یَجْرِی عَلَیْهِ مِنَ الْمِحَنِ بَکَتْ فَاطِمَةُ عَلَیها سَلام بُکَاءً شَدِیداً وَ قَالَتْ یَا أَبَهْ مَتَى یَکُونُ ذَلِکَ؟ قَالَ: «فِی زَمَانٍ خَالٍ مِنِّی وَ مِنْکِ وَ مِنْ عَلِیٍّ. فَاشْتَدَّ بُکَاؤُهَا وَ قَالَتْ یَا أَبَهْ فَمَنْ یَبْکِی عَلَیْهِ؟ وَ مَنْ یَلْتَزِمُ بِإِقَامَةِ الْعَزَاءِ لَهُ؟» فَقَالَ النَّبِیّ ُصَلَِی الله عَلَیه و آله:
«یَا فَاطِمَةُ إِنَّ نِسَاءَ أُمَّتِی یَبْکُونَ عَلَى نِسَاءِ أَهْلِ بَیْتِی وَ رِجَالَهُمْ یَبْکُونَ عَلَى رِجَالِ أَهْلِ بَیْتِی وَ یُجَدِّدُونَ الْعَزَاءَ جِیلًا بَعْدَ جِیلٍ فِی کُلِّ سَنَةٍ فَإِذَا کَانَ الْقِیَامَةُ تَشْفَعِینَ أَنْتِ لِلنِّسَاءِ وَ أَنَا أَشْفَعُ لِلرِّجَالِ وَ کُلُّ مَنْ بَکَى مِنْهُمْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَیْنِ أَخَذْنَا بِیَدِهِ وَ أَدْخَلْنَاهُ الْجَنَّةَ یَا فَاطِمَةُ عَلَیها سَلام کُلُّ عَیْنٍ بَاکِیَةٌ یَوْمَ الْقِیَامَةِ إِلَّا عَیْنٌ بَکَتْ عَلَى مُصَابِ الْحُسَیْنِ فَإِنَّهَا ضاحِکَةٌ مُسْتَبْشِرَةٌ بِنَعِیمِ الْجَنَّة»
روایت شده: هنگامى‌که پیغمبر اسلام صلی‌الله علیه وآله فاطمه اطهر علیهاالسلام را از شهادت فرزندش حسین علیه‌السلام و آن مصائبى که دچار آن حضرت شد آگاه نمود، حضرت زهرا علیهاالسلام گریه شدیدى کرد و گفت: «پدر جان! یک چنین مصائبى در چه موقع رخ میدهد؟»
فرمود: «زمانى که من و تو و على علیه‌السلام در دنیا نباشیم.»
گریه حضرت زهرا علیهاالسلام شدیدتر شد و گفت: «پدر جان! پس چه کسى براى حسینم گریه خواهد کرد و چه کسى متصدى عزادارى وى خواهد شد!؟»
پیامبر اسلام صلی الله علیه و آله فرمود: «اى فاطمه علیهاالسلام! مردان و زنان امت من بر مردان و زنان اهل بیتم گریه خواهند کرد، همه ساله هر گروهى پس از دیگرى عزادارى را تجدید می‌‌نمایند.»
«هنگامى‌که روز قیامت فرا رسد من و تو مردان و زنان امت را شفاعت خواهیم کرد. هر کس که در مصیبت امام حسین علیه‌السلام گریه کند، ما دست او را می‌‌گیریم و داخل بهشت می‌‌‌نمائیم.
اى فاطمه! هر چشمى فرداى قیامت گریان است غیر از چشمى که در مصیبت حسین گریه کند، زیرا صاحب آن چشم، خندان و مژده نعمت‌هاى بهشت به وى داده خواهد شد.»
📚منبع
کامل الزیارات، ابن قولویه، ص ۱۰۳
بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج ۴۸، ص ۲۲۵
بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۹۳
فاطمیه مأثور، حجةالاسلام شیخ محسن حنیفی، ص ۱۴۷
همان‌گونه که نزد قبر حضرت سیدالشهداء مرثیه مى‌خوانى، برایم شعر بخوان
عَن اَبى هارونَ المکفوفِ قال: دَخَلْتُ عَلى ابى عَبْدِاللّه علیه السّلام فَقالَ لى : اَنْشِدْنى ، فَاءَنْشَدْتُهُ فَقالَ: لا، کَما تُنْشِدوُنَ وَ کَما تَرْثیهِ عِنْدَ قَبْرِه …
ابو هارون مکفوف مى‌گوید: خدمت حضرت صادق علیه‌السّلام رسیدم . امام به من فرمود: «برایم شعر بخوان.»
پس برایش اشعارى خواندم.
فرمود: «اینطور نه ، همان‌طور که (براى خودتان ) شعرخوانى مى‌کنید و همان‌گونه که نزد قبر حضرت سیدالشهدا مرثیه مى‌خوانى.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۸۷
من کشته اشکم
قال الحسینُ علیه السّلام:
«اَنا قَتیلُ الْعَبْرَةِ لا یَذْکُرُنى مؤ مِنٌ اِلاّ بَکى.»
«من کُشته اشکم. هیچ مؤ منى مرا یاد نمى‌کند مگر آنکه (بخاطر مصیبت‌هایم ) گریه مى‌کند.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۷۹
بر كسى چون حسين بايد گریست
قال الرضا علیه السلام:
«فَعَلى مِثلِ الحُسَينِ فَليَبكِ الباكونَ؛ فإنَّ البُكاءَ علَيهِ يَحُطُّ الذُّنوبَ العِظامَ. ثُمَّ قالَ عليه‌السلام: كانَ أبي عليه‌السلام إذا دَخَلَ شَهرُ الُمحَرَّمِ لا يُرى ضاحِكا ، وكانَتِ الكَآبَهُ تَغلِبُ علَيهِ حَتّى تَمضِيَ عَشرَةُ أيّامٍ، فإذا كانَ يَومُ العاشِرِ كانَ ذلكَ اليَومُ يَومَ مُصيبَتِهِ وحُزنِهِ وبُكائهِ، و يَقولُ: هُوَ اليَومُ الَّذي قُتِلَ فيهِ الحُسَينُ عليه‌السلام.»
امام رضا عليه‌السلام فرمودند: «بر كسى چون حسين بايد كه گريندگان بگريند؛ زيرا كه گريستن بر او گناهان بزرگ را مىزدايد.»
حضرت سپس فرمود: «چون ماه محرّم مىرسيد كسى پدرم عليه‌السلام را خندان نمىديد.
غم و اندوه بر او چيره بود تا آن كه ده روز مىگذشت، روز دهم روز سوگوارى و اندوه و گريه او بود و مىفرمود: اين روزى است كه حسين عليه‌السلام در آن كشته شد.»
📚منبع
وسائل الشيعه، شیخ حر عاملی، ج ۱۰ٰ ص ۳۹۴
فضیلت انفاق در مصیبت امام حسین(ع)
از حضرت رسول(ص) روایت است که جبرئیل به آن حضرت عرض کرد:
«الا و من انفق درما علی عزائه او زیارته تاجرت الملائکه یوم القیمه، فیاتیه بکل درهم سبعون حسنه، و یبنی الله له قصرا فی الجنه؛ یعنی به هر درهمی که در زیارت یا تعزیه آن حضرت خرج کنند؛ هفتاد حسنه و قصری در بهشت، خداوند به صاحب آن درهم عطا فرماید و اشک‌ها را در قواریر، ملائکه، ضبط کنند و در روز قیامت به او بگویند:
یا ولی الله! خذ هذه دموعک فی دار الدنیا علی الحسین فاذا هم بک عتق النار؛ ای دوست خدا! بگیر این اشک‌های تست که در دار دنیا بر حسین(ع) ریخته‌ای. حالا اینها مایه نجات تو از آتش است.»
پس روی حضرت رسول(ص) از شنیدن آن از جبرئیل، درخشان شد و آثار سرور بر آن حضرت ظاهر شد.
📚منبع
کبریت احمر، شرایط منبر و مجالس، محمدباقر بیرجندی، ص ۱۷۸
گریه بر مصائب اهل بیت در گفتار امام صادق(ع)
در کتاب قرب الاسناد حمیری و بحارالانوار روایت است از حضرت صادق(ع) که فرمود به فضیل بن یسار ک: «تجلسون و تتحدثون؟» عرض کرد: نعم، جعلت فداک.
آن حضرت فرمود:
«این مجالس را دوست می‌دارم؛ پس احیا کنید امر ما را یا فضیل. خداوند رحمت کند کسی را که احیا کند امر ما را یا ذکر کند ما را، یا ذکر شویم در نزد او و بیرون آید از چشم او اشک، مثل بال مگس، می‌آمرزد خداوند گناهان او را اگر چه بیشتر باشد از کف دریا.»(۱)
📚منبع
کبریت احمر، حدیث کسا، محمدباقر بیرجندی، ص ۵۵۹
(۱) قرب الاسناد، حمیری، ص ۳۶
هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشک بر ما
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
«لِکُلّ شَیْئٍ ثَوابٌ اِلا الدَمْعَةٌ فینا.»
«هر چیزى پاداش و مزدى دارد، مگر اشکى که براى ما ریخته شود (که چیزى با آن برابرى نمى‌کند و مزد بى‌اندازه دارد).»
📚منبع
جامع احادیث الشیعه، سیدحسین بروجردی، ج ۱۲، ص ۵۴۸
نَفَس کسى که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است
قالَ الصّادقُ علیه السّلام:
«نَفَسُ الْمَهْمُومِ لِظُلْمِنا تَسْبیحٌ وَ هَمُّهُ لَنا عِبادَةٌ وَ کِتْمانُ سِرّنا جِهادٌ فى سَبیلِ اللّهِ. ثَمَّ قالَ اَبُو عَبدِاللّهِ علیه السّلام یَجِبُ اَنْ یُکْتَبَ هذا الْحَدیثُ بِالذَّهَبِ.»
«نَفَس کسى‌که بخاطر مظلومیّت ما اندوهگین شود، تسبیح است و اندوهش براى ما، عبادت است و پوشاندن راز ما جهاد در راه خداست.»
سپس امام صادق علیه‌السّلام افزود: «این حدیث را باید با طلا نوشت!»
📚منبع
امالى، شیخ مفید، ص ۳۳۸
پيراهن خونين را به طاق عرش می‌زنند
اذا قامَتِ القیامهُ نادی مُنادٍ مِنْ بَطنانِ العَرْشِ: «یا أَهلَ المَحْشَرِ، غُضّوا أَبصارَکُم، فَإِنَّها تُریدُ أَنْ تَجُوزَ فاطمةُ عَلَیها سَلام بنتُ محمدٍ صلی الله علیه و آله.
فَتَأتی فاطمةُ و عَلی رأسِها ثَوبُ الحسینِ مخضبٌ بالدماء، فَتَأخُذُ بقائِمةِ العَرشِ وَ تَقولُ: «اللّهُمَ احکُمْ بَینی و بَینَ قَتَلةِ وَلَدی الحُسَیْن »، فَیُدخِلُ اللّهُ تَعالی قتلةَ الحسینِ النّارَ.
(وفاطمةُ علیها سلام تَقولُ بَعدَ ذلک: «اللّهمَ اقْبَلْ شَفاعَتی فَیمَنْ بَکی عَلی وَلدی الحُسینِ». فَیَقبلُ اللّهُ شفاعَتَها و یُدخِلُ الباکینَ علی الحسینِ عَلَیه السَّلام فِی الجنهِ.)
هنگامی‌که قیامت بر پا می‌شود، منادی از قلب عرش ندا میدهد: «ای اهل محشر، چشم بر بندید که همانا فاطمه علیهاالسلام دختر محمد صلى اللَّه عليه و آله و سلم قصد دارد از محشر عبور کند.»
پس فاطمه علیهاالسلام می‌آید، در حالی‌که بر سرش لباس خون‌آلود حسین علیه‌السلام است.
آن را به ستون عرش آویخته و می‌گوید:
«خداوندا بین من و قاتلان فرزندم حسین علیه‌السلام حکم بفرما.»
پس خداوند قاتلان حسین علیه‌السلام را وارد آتش می‌کند و فاطمه علیهاالسلام می‌گوید: «خداوندا شفاعت مرا در حق کسانی که بر فرزندم حسین علیه‌السلام گریستند، قبول کن؛ خداوند هم شفاعت او را می‌پذیرد و گریه‌کنان بر حسین علیه‌السلام وارد بهشت می‌شوند.»
📚منبع
الموسوعة الکبری عن فاطمة الزهراء، الأنصاری، ج ۲۴، ص۹۹
فاطمیه مأثور، حجةالاسلام شیخ محسن حنیفی، ص ۱۵۶
مانند گوسفند سر بریدند
قالَ الرّضا علیه السّلام:
«یَا ابنَ شَبیبٍ! اِنْ کُنْتَ باکِیاً لِشَئٍ فَاْبکِ لِلْحُسَیْنِ بْنِ عَلىّ بْنِ اَبى طالبٍ علیه السّلام فَاِنَّهُ ذُبِحَ کَما یُذْبَحُ الْکَبْشُ.»
«اى پسر شبیب! اگر بر چیزى گریه مى‌کنى، بر حسین بن على بن ابى طالب علیه‌السّلام گریه کن، چرا که او را مانند گوسفند سر بریدند.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۸۶
گریستن براى امام حسین(ع)، گناهان بزرگ را فرو مى‌ریزد
قالَ الرّضا علیه السّلام:
«فَعَلى مِثْلِ الْحُسَینِ فَلْیَبْکِ الْباکُونَ فَاِنَّ البُکاءَ عَلَیهِ یَحُطُّ الذُّنُوبَ الْعِظامَ.»
«گریه‌کنندگان باید بر کسى همچون حسین علیه‌السّلام گریه کنند، چرا که گریستن براى او، گناهان بزرگ را فرو مى‌ریزد.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۸۴
گریه بر امام حسین(ع) گناهانت را مى‌آمرزد
قالَ الرّضا علیه السّلام:
«یَا بْنَ شَبیبٍ! اِنْ بَکَیْتَ عَلَى الحُسَینِ علیه السّلام حَتّى تَصیرَ دُمُوعُکَ عَلى خَدَّیْکَ غَفَرَ اللّهُ لَکَ کُلَّ ذَنْبٍ اَذْنَبْتَهُ صَغیرا کانَ اَوْ کَبیراً قَلیلا کانَ اَوْ کثیراً.»
«اى پسر شبیب! اگر بر حسین علیه‌السّلام آن قدر گریه کنى که اشک‌هایت بر چهره‌ات جارى شود، خداوند همه گناهانت را که مرتکب شده‌اى مى‌آمرزد؛ کوچک باشد یا بزرگ، کم باشد یا زیاد.»
📚منبع
امالى، شیخ صدوق، ص ۱۱۲
به خاطر عزاداری امام حسین(ع) بلا را از مردم تهران برداشت
حاج شیخ باقر ملبوبی (رضوان الله تعالی علیه) از جناب ثقه لحسایی نقل می‌کند: در خواب دیدم حضرت بی‌بی عالم، زهرا مرضیه سلام الله علیها را پیراهنی از فرزندش به دست دارد و از ظلم امت شکایت می‌کند و نیز نقل فرمود که در خواب دیدم خداوند متعال می‌خواهد بر ساکنان تهران عذاب نازل فرماید.
در این هنگام آقا حضرت سیدالشهدا علیه‌السلام عرضه داشت: «خدایا آنان را بر من ببخشای؛ زیرا آنان برای من عزاداری و گریه می‌کنند.»
📚منبع
کرامات الحسینیه، حجت الاسلام و المسلمین شیخ علی میرخلف‌زاده، ص ۱۸۴
گریه بر امام حسین(ع)
بعضی از ثقات، از سید علی حسینی روایت کرده‌اند که: من مجاور مولای خود علی بن موسی الرضا(ع) بودم، چون روز عاشورا شد، مردی از اصحاب ما مقتل حضرت امام حسین(ع) را می‌خواند و به این روایت رسید که حضرت باقر(ع) فرمود: «هرکه از دیده‌های او در مصیبت حسین(ع) به قدر پشه‌ای آب بیرون آید، حق تعالی گناهان او را بیامرزد اگرچه مانند کف دریاها باشد.»
در آن مجلس مرد جاهلی که مدعی علم بود حاضر بود و به عقل ناقص خود اعتقاد تمام داشت؛ گفت: این حدیث نباید صحیح باشد، چگونه گریه بر آن حضرت این قدر ثواب دارد؟
ما با او مباحثه بسیار کردیم و از ضلالت خود برنگشت. برخاست، وقتی روز بعد به نزد ما آمد زبان به معذرت گشود و اظهار ندامت از گفته‌های شب نمود و گفت: هنگامی‌که شب از نزد شما رفتم و در رخت‌خواب خوابیدم، در خواب دیدم که قیامت برپا شده است و مردم را همه در یک صحرا جمع کرده‌اند و ترازوهای اعمال را آویخته‌اند و صراط را بر روی جهنم کشیده‌اند و دیوان‌های عمل را گشوده‌اند و آتش جهنم را افروخته‌اند و قصر‌های بهشت را به جلوه در آورده‌اند.
در آن وقت تشنگی عظیم بر من غالب شد، چون نظر کردم به جانب راست خود، حوض کوثر را مشاهده کردم و بر لب حوض، دو مرد و یک زن را دیدم که ایستاده‌اند و نور جمال آنان صحرای محشر را روشن کرده است و لباس‌های سیاه پوشیده‌اند و می‌گریند. از مردی پرسیدم اینها کیستند که بر کنار کوثر ایستاده‌اند؟
گفت: یکی محمد مصطفی(ص) و دیگری علی مرتضی(ع) و آن زن فاطمه زهرا(س) است.
گفتم: چرا سیاه پوشیده‌اند و می‌گریند؟
گفت مگر نمی‌دانی که امروز روز عاشورا است و روز شهادت شهید کربلاست.
پس به نزدیک حضرت فاطمه(س) رفتم و گفتم: ای دختر رسول خدا! تشنه‌ام.
آن حضرت از روی غضب به من نگاه کرد و گفت: «تو نیستی که انکار می‌کردی فضیلت گریستن بر مصیبت فرزند پسندیده من و نور دیده من حسین(ع) شهید مظلوم را؟»
از وحشت این خواب بیدار شدم و از گفته خود پشیمان گردیدم، اکنون از شما معذرت می‌طلبم که از تقصیر من درگذرید.
📚منبع
معجزات و کرامات امام حسین(ع)، عباس عزیزی، ص ۳۳۰
جلاء العیون، علامه مجلسی، ص ۴۶۸
امام صادق(ع) و اشک بر امام حسین(ع)
زید شحام می‌گوید: همراه جماعتی از اهل کوفه در خدمت امام صادق(ع) بودیم، یکی از شعرای عرب به نام جعفر بن عفان وارد شد، آن حضرت او را احترام نموده و در نزدیک خود جای داد، آنگاه فرمود: «ای جعفر!»
او عرض کرد: لبیک
حضرت فرمود: «به من گفته‌اند تو اشعار نیکی درباره امام حسین سروده‌ای؟» عرض کرد: آری.
حضرت فرمود: «اشعارت را بخوان.» او شعر می‌خواند و امام و اطرافیان می‌گریستند به گونه‌ای که قطرات اشک بر صورت و محاسن آن حضرت جاری بود.
سپس امام فرمود:
«ای جعفر! فرشتگان مقرب الهی در این مجلس حاضر شدند و شعرت را شنیدند و گریه کردند، همان‌گونه که ما گریه کردیم بلکه بیش از ما گریستند…»
📚 منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص ۲۸۲
گریه بر اباعبدالله الحسین(ع) باعث راحتی در قبر
امام صادق(ع) به مسمع بن عبدالمالک فرمود: «آیا مصائب آن جناب (امام حسین ع) را یاد می‌کنی؟»
عرض کرد: بلی والله. مصائب ایشان را یاد کرده و گریه می‌کنم.
حضرت فرمودند: «آگاه باش که خواهی دید در وقت مردن، پدران مرا که به ملک الموت وصیت تو را می‌کنند که سبب روشنی چشم تو باشد.»
همچنین فرمودند: «ای مسمع، گریه بر احوالات حسین(ع) سبب می‌شود که ملک‌الموت بر تو مهربان‌تر از مادر گردد.»
«گریه بر حضرت اباعبدالله الحسین(ع) باعث راحتی در قبر، فرح‌ناک شدن مرده، شادمان و پوشیده بودن او در هنگام خروج از قبر است در حالی که او مسرور است، فرشتگان الهی به او بشارت بهشت و ثواب الهی را می‌دهند. اجر و مزد هر قطره آن این است که شخص همیشه در بهشت منزل کند.»
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۴، ص۲۸۹
کامل‌الزیارات، ابن قولویه، باب ۳۲،ص ۱۰۱
بردن نام امام حسین(ع) در محضر امام صادق(ع)
در روایتی آمده است:
روزی که نام امام حسین(ع) در محضر امام صادق(ع) برده می‌شد تا شب لبخندی بر لبان حضرت نبود.
📚منبع
کامل‌الزیارات، ابن قولویه، ص ۱۰۱
بخاطر تشنگی امام حسین(ع)، گوسفندان اسماعیل آب نمی‌آشامند
گوسفندان حضرت اسماعیل(ع) در کنار شط فرات چرا می‌کردند. چوپان خبر آورد که چند روز است آب نمی‌آشامند و نمی‌چرند. سبب آن را از پروردگار سوال کرد؟ جبرئیل نازل شد و گفت: «ای اسماعیل! بپرس از خود گوسفندان تا تو را جواب گویند.»
پس اسماعیل از آنها پرسید که چرا آب نمی‌خورید؟ گوسفندان به زبان فصیح گفتند: «از خدا به ما خبر رسیده که فرزند زاده پیغمبر آخرالزمان در این صحرا با لب تشنه در اینجا کشته خواهد شد و بسا مصیبت‌ها که بر او و یاران او روی خواهد داد، به این جهت ما به ماتم او محزونیم و از این شریعه آب نمی‌آشامیم.»
اسماعیل(ع) پرسید: «قاتل آن بزرگوار که خواهد بود؟»
گوسفندان گفتند: ملعون آسمان و زمین و همه خلق، یزید.
پس اسماعیل لعنت کرد براو.
📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج۴۴، ص۲۴۳
عوالم العلوم، عبدالله بحرانی، ج ۱۷، ص۱۰۲
ثواب اشک بر امام حسین(ع) از دیدگاه احمد بن حنبل
حَدَّثَنَا أَحْمَدُ بْنُ إِسْرَائِيلَ، قَالَ: رَأَيْتُ فِي كِتَابِ أَحْمَدَ بْنِ مُحَمَّدِ بْنِ حَنْبَلٍ رَحِمَهُ اللَّهُ بِخَطِّ يَدِهِ، نا أَسْوَدُ بْنُ عَامِرٍ أَبُو عَبْدِ الرَّحْمَنِ، قثنا الرَّبِيعُ بْنُ مُنْذِرٍ، عَنْ أَبِيهِ، قَالَ: كَانَ حُسَيْنُ بْنُ عَلِيٍّ، يَقُولُ: مَنْ دَمَعَتَا عَيْنَاهُ فِينَا دَمْعَةً، أَوْ قَطَرَتْ عَيْنَاهُ فِينَا قَطْرَةً، أَثْوَاهُ اللَّهُ الْجَنَّةَ.
(در کتاب احمدبن حنبل بزرگ حنبلیان اهل سنت آمده) امام حسين(عليه‌السلام) فرمود: «هر کس كه چشمانش برای ما پر اشک شود و يا يک قطره اشک بريزد خداوند او را در بهشت جای خواهد داد.»
📚منبع
فضائل الصحابه، احمدبن حنبل، ج۲، ص۴۸۰
