پایگاه تخصصی مداحی عالمانه

فضائل حضرت فاطمه(س)/8

 

 

شفاعت گناهکاران امت پیامبر(ص) مهریه حضرت فاطمه(س)

 

حضرت زهرا (س) پس از آگاهی از مقدار مهریه خود، خطاب به پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «یَا رَسولَ الله! اِنَّ بَناتَ الناسِ یَتَزَوَّجنَ بِالدَّراهِمِ فما الفرقُ بَینی وَ بَینَهُنَّ؟
اساَلُکَ ان تَرُدَّها وَ تَدعُوا للهَ اَن یَجعَلَ مَهرِیَ الشفاعهَ فی عُصاهِ اُمَّتِکَ. فَنَزَلَ جَبرَئیلُ و مَعَهُ بِطاقهُ مِن حریر مَکتُوب فیها: جَعَلَ اللهُ مَهرَ فاطمه الزَّهراء شَفاعهَ المُذنبین مِن اُمَّهِ اَبیها.»
«ای رسول خدا! دختران مردم با مهریه های فراوان، شوهر می کنند، چه تفاوتی میان من و آنهاست؟ از تو می خواهم که مهر را به علی بازگردانی و از خدای متعال بخواهی که مهر مرا، شفاعت از گناهکاران امّت تو قرار دهد.»

در این هنگام، جبرئیل فرود آمد و برگه ای از جنس حریر به همراه داشت که بر آن نوشته بود: خداوند مهر فاطمه را شفاعت از گناهکاران امّت پدرش قرار داد.

 

📚منبع
شرح احقاق الحق، آیةالله مرعشی، ج ۱۰، ص ۳۶۷

درسنامه فاطمی، مجید جعفرپور

 

 

شفاعت فاطمه زهرا علیهاالسلام

 

پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله می فرمایند:
«یا فاطمة ابشری فلک عندالله مقام محمود تشفعین فیه لمحبیک وشیعتک

«ای فاطمه علیها السلام مژده باد! که در پیشگاه خدا مقامی شایسته داری که در آن مقام برای دوستان و شیعیانت شفاعت می کنی .»

 

📚منبع

بحارالانوار، علامه مجلسی، ج 76، ص 359

 

 

شفاعت فاطمه علیها سلام در روز قیامت

 

عَن مُحَمَّدِ بْنِ مُسْلِمٍ قَالَ سَمِعْتُ أَبَا جَعْفَرٍ علیه السلام يَقُولُ‏ لِفَاطِمَةَ وَقْفَةٌ عَلَى‏ بَابِ‏ جَهَنَّمَ‏ فَإِذَا كَانَ يَوْمُ الْقِيَامَةِ كُتِبَ بَيْنَ عَيْنَيْ كُلِّ رَجُلٍ مُؤْمِنٍ أَوْ كَافِرٍ فَيُؤْمَرُ بِمُحِبٍّ قَدْ كَثُرَتْ ذُنُوبُهُ إِلَى النَّارِ فَتَقْرَأُ بَيْنَ عَيْنَيْهِ مُحِبّاً فَتَقُولُ إِلَهِي وَ سَيِّدِي سَمَّيْتَنِي فَاطِمَةَ علیه السلام وَ فَطَمْتَ بِي مَنْ تَوَلَّانِي وَ تَوَلَّى ذُرِّيَّتِي مِنَ النَّارِ وَ وَعْدُكَ الْحَقُّ وَ أَنْتَ لَا تُخْلِفُ الْمِيعَادَ فَيَقُولُ اللَّهُ عَزَّ وَ جَلَّ صَدَقْتِ

يَا فَاطِمَةُ إِنِّي سَمَّيْتُكِ فَاطِمَةَ علیه السلام وَ فَطَمْتُ بِكِ مَنْ أَحَبَّكِ وَ تَوَلَّاكِ وَ أَحَبَّ ذُرِّيَّتَكِ وَ تَوَلَّاهُمْ مِنَ النَّارِ وَ وَعْدِيَ الْحَقُّ وَ أَنَا لَا أُخْلِفُ الْمِيعَادَ وَ إِنَّمَا أَمَرْتُ بِعَبْدِي هَذَا إِلَى النَّارِ لِتَشْفَعِي فِيهِ فَأُشَفِّعَكِ لِيَتَبَيَّنَ لِمَلَائِكَتِي وَ أَنْبِيَائِي وَ رُسُلِي وَ أَهْلِ الْمَوْقِفِ مَوْقِفُكِ مِنِّي وَ مَكَانَتُكِ عِنْدِي فَمَنْ قَرَأْتِ بَيْنَ عَيْنَيْهِ مُؤْمِناً فَجَذَبْتِ بِيَدِهِ وَ أَدْخَلْتِهِ الْجَنَّةَ.

محمد بن مسلم از امام باقر علیه‌السلام نقل می کند، شنیدم که می‌فرمود: «برای فاطمه عليهاسلام بر دَرِ جهنم توقفی است. چون روز قیامت فرا رسد میان دو چشم هر شخصی نوشته می شود که او مومن است یا کافر.

پس فرمان داده می‌شود به محب و دوستی که گناهانش زیاد شده به سوی آتش برود. فاطمه علیهاسلام بین دو چشم او را می‌خواند که نوشته، محب است. آن‌گاه فاطمه عليها سلام عرضه می‌دارد. بارالها، مرا فاطمه عليهاسلام نامیدی و به خاطر من هر که مرا و ذریه مرا دوست بدارد از آتش جدا نمودی و وعده تو حق است و همانا تو خلف وعده نمی‌کنی.

پس خداوند عزوجل می‌فرماید: راست می‌گویی ای فاطمه عليهاسلام! من تو را فاطمه عليهاسلام نامیدم و به خاطر تو هرکس تو را و فرزندانت را دوست بدارد و ولایت تو و فرزندانت را دوست بدارد و ولایت تو و فرزندانت را پذیرا باشد از آتش جدا نموده‌ام. وعده من حق است و خلف وعده نمی‌نمایم و همانا امر نمودم این بنده‌ام به سوی آتش روانه شود تا تو او را شفاعت کنی، او را شفاعت نما تا برای فرشتگان و پیامبران و اهل محشر جایگاه تو نزد من روشن شود. پس بر پیشانی هر کس نوشته شده مومن، دستش را بگیر و وارد بهشت کن.»

 

📚منبع
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۳، ص ۱۴
فاطمیه ماثور، حجة الاسلام شیخ محسن حنیفی، صفحه ۶۷

 

 

 

نحوه ورود حضرت زهرا(س) به بهشت و شفاعت محبان

 

چون فاطمه (س) می خواهد وارد بهشت شود، جبرئیل ناقه‌ای از ناقه‌های بهشت را می‌آورد که دو پهلوی آن به دیباج زینت کرده شده که مهار آن از مروارید درخشنده است و بر پشت آن زینی است از مرجان. رکاب آن را می‌گیرد و فاطمه سوار می‌شود و با او روانه می‌شود.

صد هزار فرشته از طرف راست او و صد هزار فرشته از طرف چپ او و صد هزار فرشته دیگر او را به بال های خود بر می‌دارند و او را بر در بهشت می‌رسانند.
چون فاطمه به در بهشت می‌رسد توقف می‌کند.

خدای تعالی می‌فرماید: «ای حبیب من! چرا توقف کردی؟ من تو را امر کردم که داخل بهشت شوی.»
فاطمه می‌گوید: «ای پروردگار من، دوست دارم که قدر من شناخته شود در مثل این روز.»

پس خدای تعالی می‌فرماید: «ای دختر حبیب من! برگرد و نگاه کن هر که را که محبت تو و ذریه تو در دل او می‌باشد دست او را بگیر و داخل بهشت کن.»
پس فاطمه یکی یکی شیعیان و دوستان خود را جدا می‌کند مانند مرغی که دانه‌های خوب را از میان دانه‌های بد جدا کند، پس چون شیعیان و دوستان او با او بر در بهشت رسند، خدا به دل‌های آنها می‌اندازد تا اینکه توقف می‌کنند.

خدای تعالی می‌فرماید: «ای دوستان من! چرا توقف کرده‌اید؟ من شفاعت فاطمه دختر حبیب خود را در حق شما پذیرفتم.»

عرض می‌کنند: خدایا! می‌خواهیم امروز قدر ما شناخته شود. خدای تعالی می‌فرماید: «ای دوستان من! برگردید و نگاه کنید. هرکسی که برای دوستی فاطمه شما را دوست می‌دارد و هرکسی که برای دوستی فاطمه شما را اطعام کرده و هرکسی که برای دوستی فاطمه شما را پوشانیده و هرکسی که برای دوستی فاطمه شما را شربت آبی داده و هرکسی که در محبت فاطمه رد غیبتی از شما کرده است دست او را بگیرید و داخل بهشت کنید.»

 

📚منبع
جُنةُ العاصمه، در خصیصه های فاطمه(س)، میرجهانی، ص ۱۷۱
تفسیر فرات، فرات کوفی، ص ۲۹۸
بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۸، ص ۵۱

 

 

مقام شفاعت حضرت زهرا(س) درمحشر

 

حضرت رسول الله صلى الله عليه وآله در ضمن بیان وقایع روز محشر برای حضرت فاطمه زهرا عليها السلام می‌فرمایند:

«… ثُمَّ یَقُولُ جَبْرَئِیلُ یَا فَاطِمَةُ سَلِي حَاجَتَكِ فَتَقُولِینَ يَا رَبِّ شِیعَتِي فَیَقُولُ اللَّهُ قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ فَتَقُولِینَ یَا رَبِّ شِیعَةُ وُلْدِی فَیَقُولُ اللَّهُ قَدْ غَفَرْتُ لَهُمْ فَتَقُولِینَ یَا رَبِّ شِیعَةُ شِیعَتِي فَیَقُولُ اللَّهُ انْطَلِقِي فَمَنِ اعْتَصَمَ بِكِ فَهُوَ مَعَكِ فِي الْجَنَّةِ فَعِنْدَ ذَلِكَ تَوَدُّ الْخَلَائِقُ أَنَّهُمْ کَانُوا فَاطِمِیِّینَ.»
«… سپس جبرئیل می‌گوید: ای فاطمه! حاجت خود را بخواه. سپس می‌گویی: خدایا به فریاد شیعیانم برس! خداوند می‌فرماید: آنها را بخشیدم.

سپس حضرت زهرا(س) مجددا عرضه می‌دارند: خدایا به فریاد شیعیان فرزندانم برس! خداوند می‌فرماید: آنها را نیز بخشیدم.

سپس حضرت زهرا(س) عرضه می‌دارند: خدایا به فریاد پیروان شیعیانم نیز برس! در این موقع خداوند می‌فرماید: برو و هرکس که دست توسل به دامان تو زده با تو در بهشت خواهد بود در این هنگام جمیع خلایق آرزو می‌کنند که ای کاش از فاطمیین بودند.

 

 

📚منبع
بحار الأنوار، علامه مجلسی، ج ۸، ص ۵۴