پایگاه تخصصی مداحی عالمانه

فضائل امام باقر(ع)

 

حالات امام باقر(ع) در هنگام عبادت

او در هر شبانه روز یکصد و پنجاه رکعت نماز می‌گذارد.(۱)
و روايت شده كه آن حضرت در دل شب در تضرع خويش به درگاه پروردگار مى‌گفت:

«اَمَرْتَنى فَلَمْ اَئْتَمِرْ وَ نَهَيْتَنى فَلَمْ اَنْزَجِرْ فَها اَنَاذا عَبْدُكَ بَيْنَ يَدَيْكَ وَ لااَعْتَذِرُ.»
«بارالهی خواندی کوتاهی کردم، نهى كردى سرباز زدم
ببین اینک منم، بنده تو، سرافکنده به درگاهت و بهانه‌ای ندارم.»(۲)

 

شیخ کلینی روایت کرده است که امام جعفر صادق علیه السلام می‌فرمود: «هرگاه پدرم از امری محزون می‌شد زن ها و اطفال خود را جمع می‌کرد و ایشان دعا می‌کرد و همگی آمین می‌گفتند.»(۳)

امام جعفر صادق علیه السلام در توصیف حالات پدرشان چنین می‌فرمایند:
«پدرم کثیر الذکر بود، به حدی ذکر می‌گفت که گاهی با او راه می‌رفتیم می‌دیدم که ذکر خدا می‌کند و هنگامی که با او طعام می‌خوردیم او ذکر خدا می‌گفت و هنگامی که برای مردم حدیث می‌خواند ذکر می‌گفت.
و پیوسته می‌دیدم زبان مبارکش به کام شریفش چسبیده است و می‌فرمود: لا اله الا الله.»

«سحرگاهان ما را به عبادت و شب زنده داری تا برآمدن آفتاب فرا می‌داد و پیوسته به قرائت قرآن ما را امر می‌فرمود.
هر كس را كه اهل قرائت بود به قرائت قرآن و آن كس را كه قرائت نمى‌‏كرد به گفتن ذكر سفارش می‌نمود.»(۴)

امام صادق در همین باره می‌فرمایند:
«من بستر پدرم را می‌گستردم و انتظار می‌کشیدم تا بیاید، چون او به بسترش می‌آمد و می‌خوابید من نیز به سوی بستر خود می‌رفتم. شبی او دیر آمد و من به جستجویش به مسجد رفتم . مردم همه در خواب بودند ناگهان پدرم را دیدم که در مسجد به حال سجده است. در مسجد جز او کس دیگر نبود. ناله‌اش را شنیدم که می‌گفت:

«پیراسته‌ای پروردگار، تو به حقیقت پروردگار منی، از روی تعبد و بندگی تو را سجده می‌کنم .
معبودا! کردار من اندک است پس تو خود آن را برایم دو چندان کن. بارالها! مرا از شکنجه‌ات در روزی که بندگانت را بر می‌انگیزی در امان نگاه دار و بر من نظر کن که تو البته توبه پذیر و مهربانی.»(۵)

 

📚منبع
(۱) ائمتنا، محمدعلی دخیل، ج ۱، ص ۳۴۲
(۲) کشف الغمه، اربلی، ج ۲، ص ۳۲۴
الفصول المهمه، مالکی، ج ۲، ص ۸۸۵
(۳) منتهی الامال، حاج شیخ عباس قمی، ج ۲، ص ۱۳۵
(۴) حلیةالاولیاء، ابونعیم الاصفهانی، ص ۲۹۸
اعیان الشیعه، امین عاملی، ج ۱، ص ۶۵۱
منتهی الامال، حاج شیخ عباس قمی، ج ۲، ص ۱۳۵
(۵) حلیه الاولیاء، ابونعیم الاصفهانی، ص ۳۰۱
هدایتگران راه نور، زندگانی باقر العلوم، آیت الله محمد تقی مدرسی، ص ۴۷

 

 

عبادت کردن امام باقر(ع)
 

در توصیف عبادت کردن امام باقر (ع) همین بس که ذهبی، محدث و تاریخ نگار بزرگ اهل سنت نقل کرده است که آن حضرت ۱۵۰ رکعت نماز در هر شبانه روز اقامه می‌کرد و وصیت کرده بود پیکر مطهرشان را پس از مرگ در همان جامه‌ای به خاک بسپارند که با آن نماز می‌خواند.
 

 

📚منبع

بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۴۶، ص ۲۲۰

 

 

مودت امام محمد باقر(ع) با دشمنان

مردى از اهل شام در مدينه ساكن بود و به خانه‌ى امام بسيار مى‌آمد و به آن گرامى مى‌گفت: «در روى زمين بغض و كينه‌ى كسى را بيش از تو در دل ندارم و با هيچكس بيش از تو و خاندانت دشمن نيستم! و عقيده‌ام آنست كه اطاعت خدا و پيامبر و امير مؤمنان در دشمنى با توست، اگر مى‌بينى به خانه‌ى تو رفت و آمد دارم بدان جهت است كه تو مردى سخنور و اديب و خوش بيان هستى!»

در عين حال امام عليه‌السلام با او مدارا مى‌فرمود و به نرمى سخن مى‌گفت. چندى بر نيامد كه شامى بيمار شد و مرگ را روياروى خويش ديد و از زندگى نااميد شد، پس وصيت كرد كه چون در گذرد امام باقر(ع) بر او نماز گذارد.
شب به نيمه رسيد و بستگانش دریافتند که او مرده است، بامداد وصى او به مسجد آمد و امام باقر عليه‌السلام را ديد كه نماز صبح به پايان برده و مشغول به تعقیبات است.

عرض كرد: آن مرد شامى از دنیا رفته و خود چنين خواسته كه شما بر او نماز گذاريد.
فرمود:«او نمرده است… شتاب مكنيد تا من بيايم.»
آنگاه به خانه‌ى شامى آمد و بر بالين او نشست و او را صدا زد و او پاسخ داد. امام او را نشانيد و پشتش را به ديوار تكيه داد و شربتى طلبيد و به او داد و به بستگانش فرمود غذاهاى سرد به او بدهند و خود بازگشت.

مدتی نگذشت كه شامى شفا يافت و به نزد امام آمد و عرض كرد:
گواهى مى‌دهم كه تو حجت خدا بر مردمانى.

 

📚منبع
امالى، شيخ طوسى، ص ۲۶۱