گریه بر امام حسین علیه السلام

گریه بر امام حسین علیه السلام؛

بعضی از ثقات از سید علی حسینی روایت کرده‌اند که: من مجاور مولای خود علی بن موسی الرضا (ع) بودم چون روز عاشورا شد، مردی از اصحاب ما مقتل حضرت امام حسین (ع) را می خواند و به این روایت رسید که حضرت باقر (ع) فرمود که هرکه از دیده های او در مصیبت حسین (ع) به قدر پشه‌ای آب بیرون آید، حق تعالی گناهان او را بیامرزد اگرچه مانند کف دریاها باشد.
در آن مجلس مرد جاهلی که مدعی علم بود حاضر بود و به عقل ناقص خود اعتقاد تمام داشت گفت: این حدیث نباید صحیح باشد، چگونه گریه بر آن حضرت این قدر ثواب دارد؟
ما با او مباحثه بسیار کردیم و از ضلالت خود برنگشت. برخاست، وقتی روز به نزد ما آمد زبان به معذرت گشود و اظهار ندامت از گفته های شب نمود و گفت: هنگامی که شب از نزد شما رفتم و در رختخواب خوابیدم، در خواب دیدم که قیامت برپا شده است و مردم را همه در یک صحرا جمع کرده اند و ترازوهای اعمال را آویخته‌اند و صراط را بر روی جهنم کشیده اند و دیوان‌های عمل را گشوده اند و آتش جهنم را افروخته اند و قصر های بهشت را به جلوه در آورده اند در آن وقت تشنگی عظیم بر من غالب شد، چون نظر کردم به جانب راست خود حوض کوثر را مشاهده کردم و بر لب حوض دو مرد و یک زن را دیدم که ایستاده اند و نور جمال آنان صحرای محشر را روشن کرده است و لباسهای سیاه پوشیده اند و می‌گریند. از مردی پرسیدم اینها کیستند که بر کنار کوثر ایستاده‌اند؟
گفت: یکی محمد مصطفی و دیگری علی مرتضی و آن زن فاطمه زهرا (س) است.
گفتم: چرا سیاه پوشیده اند و می‌گریند؟
گفت مگر نمی دانی که امروز روز عاشورا است و روز شهادت شهید کربلاست.
پس به نزدیک حضرت فاطمه (س) رفتم و گفتم: ای دختر رسول خدا! تشنه ام.
آن حضرت از روی غضب به من نگاه کرد و گفت: «تو نیستی که انکار میکردی فضیلت گریستن بر مصیبت فرزند پسندیده من و نور دیده من حسین (ع) شهید مظلوم را؟»
از وحشت این خواب بیدار شدم و از گفته خود پشیمان گردیدم اکنون از شما معذرت می طلبم که از تقصیر من درگذرید.

📚منبع
معجزات و کرامات امام حسین(ع)، عباس عزیزی، صفحه ۳۳۰. به نقل از جلاء العیون، علامه مجلسی، صفحه ۴۶۸