شرح دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان
شرح دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان
دعای روز بیست و چهارم ماه مبارک رمضان
اَللّهُمَّ إنِّي أسئلُكَ فيهِ مايُرضيكَ وَ أعُوذُ بِكَ مِمّا يُؤذيكَ وَ أسئلُكَ التَّوفيقَ فيهِ لِأَنْ اُطيعَكَ وَ لاأعْصِيَكَ يا جواد السّائلينَ.
خدايا! در اين روز آن‌چه را که رضای تو در اوست از تو درخواست می‌کنم ، و از آن‌چه تو را ناپسند است به تو پناه می‌برم، و از تو توفيق می‌خواهم که دراين روز به فرمان تو باشم و هيچ نافرمانی نکنم, ای عطا بخش سئوال‌کنندگان.
شرح دعای روز بیست و چهارم
آن‌چه در شرح اين فقره دعا مهم جلوه می‌کند، آن‌است كه بدانيم خداوند آزار و اذيت نمی‌بيند، زيرا با فرض اين‌که اگر خدا آزار و اذيت ببيند، ديگر كامل نيست واين امر با صفات خداوند که کمال مطلق است منافات دارد. پس بايد ببينيم منظور از اذيت خداوند چيست؟
قرآن كريم در آيه‌ای به اين موضوع اشاره كرده‌است: «إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَ رَسُولَهُ لَعَنَهُمُ‌اللَّهُ فِي‌الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّلَهُمْ عَذَابًا مُّهِينًا؛ آنان كه خدا و رسول را آزار و اذيت می‌كنند، خدا آن‌ها را در دنيا و آخرت لعن كرده و بر آنان عذابی با ذلت و خواری مهيا ساخته‌است.» (سوره مباركه احزاب، آيه 57)
علامه طباطبايی(ره) می‌گويد: «خدای تعالی منزه است از اين‌كه كسی او را بيازارد و يا هر چيزی كه بويی از نقص و خواری داشته‌باشد به ساحت او راه يابد، پس اگر در اين آيه می‌بينيم كه خدا را در اذيت شدن با رسولش شريك كرده، می‌فهميم كه خواسته‌‌است رسولش را احترام كند و نيز اشاره كند كه هركس قصد سوئی نسبت به رسول اكرم(ص) كند در حقيقت به خدا هم قصد كرده‌است.» (الميزان، ج 6، ص 508)
لذا اذيت و آزار رسول خدا(ص) موجب آزار و اذيت خدای تعالی می‌شود.
در اين رابطه در روايتی از وجود نورانی پيامبر اكرم(ص) آن‌چه موجب ناراحتی ايشان می‌شود، بيان شده‌است. آن‌جا که فرمودند: «فاطمه(س) پاره تن من است، هركه او را بيازارد، مرا آزار داده‌است و هركه او را شاد كند، مرا مسرور كرده‌است.» (بحارالانوار، ج 27، ص 62)
آری هركس حضرت زهرا(س) را اذيت كند، رسول‌خدا(ص) را اذيت كرده‌است و هركه پيامبر(ص) را اذيت كرده‌باشد، در حقيقت خدا را اذيت كرده‌است.
البته بايد گفت اذيت حضرت زهرا(س) برجسته‌ترين مصداق اذيت پيامبر اكرم(ص) است و در روايات مصاديق ديگری نيز ذكر شده‌است. مثلا رسول گرامی اسلام(ص)فرمودند: «هركه مؤمنی را بيازارد، مرا آزرده است.» (ميزان الحكمه، ج 1، ص 124) و در حقيقت درمی‌يابيم كه اگر مؤمنی را خدای ناكرده آزار دهيم، موجبات آزار به خداوند را فراهم کرده‌ايم و آن نيز لعنت دنيا و آخرت و عذاب خواركننده را دربردارد.
آری، در قسمت اول دعای اين روز از خدا می‌خواهيم كه ما را از اين كه او را آزار دهيم، نجات دهد.
اما به شرح فراز ديگر از دعا می‌پردازيم.
يکی از دعاهايی كه بايد همواره به آن مشغول باشيم، همين دعا است كه: خدايا! توفيق اطاعت‌كردن و عصيان‌نكردن حضرتت را به ما مرحمت بفرما.
حضرت امام سجاد(ع) نيز يکی از دعاهای مجموعه ادعيه خمس عشر كه دعای مطيعين نام دارد را با همين مضمون آغاز می‌فرمايد كه «اِلهي اَلْهِمْنا طاعَتَكَ و جَنِّبْنا مَعْصِيَتَكَ؛ خدای من! اطاعتت را به ما الهام كن و ما را از نافرمانيت دور بدار.» (بحارالانوار، ج 91، ص 147)
آری، هر چه هست و نيست در اطاعت خدا و عدم نافرمانی اوست.
امام علی(ع) در اين‌باره می‌فرمايند: «خداوند سبحان، برای اطاعت از خود پاداش در نظر گرفت و برای نافرمانی‌اش كيفر، تا بندگان خود را از خشم و عذاب خويش دور بدارد و به سوی بهشت خود براند.» (ميزان الحكمه، ج 2، ص 145)
امام محمد باقر(ع) نيز فرمودند: «در تورات آمده‌است: ای موسی! من تو را آفريدم و برگزيدم و نيرويت بخشيدم و به فرمانبری از خود فرمانت دادم و از نافرمانی خود بازداشتمت؛ پس اگر از من اطاعت كنی، تو را در راه طاعت خود ياری می‌رسانم و اگر نافرمانی‌ام كنی تو را بر معصيت خويش، ياری نمی‌رسانم. در طاعتی كه می‌كنی بر تو منت دارم و در نافرمانی كه می‌كنی، بر تو حجت دارم.» (بحارالانوار، ج 5، ص 9)
امام علی(ع) همچنين فرمودند: «اطاعت از خداوند، محكم‌ترين ريسمان است.» (غررالحكم، ح 1401)
اميرمؤمنان در جای ديگری فرموده‌اند: «شادی مؤمن، آن‌گاه است كه پروردگارش را اطاعت كند و اندوهش آن‌گاه كه معصيت كند.» (ميزان الحكمه، ج 5، ص 275)
حضرت امام رضا(ع) درخصوص اطاعت و نافرمانی خدا در بيان نورانی خود می‌فرمايند: «اگر خداوند، مردم را به بهشت و دوزخ هم وعده و وعيد نمی‌داد، باز لازم بود كه از او اطاعت كنند و نافرمانی‌اش نكنند؛ زيرا به آنان تفضل و نيكی فرموده و نعمت‌هايش را در اختيارشان گذاشته‌است، بی‌آنكه به سبب انجام عملی استحقاق آن را داشته باشند.»(همان، ج 70، ص 19)
📚منبع
برگرفته از کتاب تا آسمان، دکتر حسین محمدی‌فام